ترکیب سازی در دیوان فرخی سیستانی

فرّخی، یکی از شاعران نامدار سبک خراسانی در قرن چهارم و پنجم است که در پهنه ی آسمان تاریخ ادبیات ایران می درخشد. شعر فرخی علاوه بر جنبه های ادبی و مضامین غنایی و سهل و ممتنع بودن از لحاظ کاربرد کلمات و ترکیبات قابل توجّه است. روشن است که توضیح واژگان و تفسیر و تعبیر تصاویر شعری این شاعر طبیعت، مقدّمه ای برای شناخت و تجزیه وتحلیل مهارت های ادبی وی می باشد که به شیوه ی توصیفی،تحلیلی و استشهادی به این موضوع پرداخته شده است. نگارنده ی این مجموعه بر آن است تا ترکیبات زیبا و بدیعی را که فرّخی در اشعار خود به کار برده، شناسایی کند و با توجّه به دیدگاهِ صائب بزرگان علم دستور درزمینه ی ترکیب سازی واژگان و ساخت کلمات، آن ها را بررسی کند. در این پژوهش، سعی شده است که انواع ترکیب سازی و ساختارهای آن در مقولات رایج دستوری؛ از قبیل: فعل، اسم، صفت، قید، صوت و حرف که هرکدام فصل جداگانه ای در این پایان نامه می باشد، مورد بررسی قرار گیرد. منبع اصلی این پایان نامه دیوان فرخی به کوشش دکتر محمد دبیر سیاقی می باشد و روش ارجاع میان نوشت بر اساس شماره صفحه به این منبع ارجاع داده شده است. نویسنده در این نوشتار با استفاده از منابع مختلف، تعریف های جداگانه ای از مقولات هفت گانه بیان نموده و کوشش شده تا این ترکیبات را از دیوان استخراج نموده و به نوعی شناسانده شود که خواننده با ساخت و بافت این واژگان آشنا شود و شیوه ی ترکیب سازی فرّخی در میان هم عصرانش متمایز شود.